Ata, qayıt... "Günəşli" yatağında həlak olanların əziz xatirəsinə
Sənsiz hər anım bir ilə dönüb. Yaman darıxıram,
ata! Sənsizlik ürəyimi bürüyüb. Qapımı açan yoxdur. Evdəki paltarların baxıb səni
düşünürəm və hərdən ürəyim sənin üçün darıxanda paltarlarını qoxulayıram. Bir
az rahatlıq tapır ürəyim. Bu hisslərimi anamdan gizlədirəm. Sənin yoxluğundan
sonra o, sanki bu düyanın adamı deyil. Elə hey düşüncələrə qapılıb. Sənsiz və sənli
günləri yaşayır özüyçün...
Yaman darıxmışam, ata! Qayıt evimizə! Ocağımızın
odu, alovu öləziyib. Hamımız nəsə qiymətli bir şey itirmişik. Bu, sənsən, ata!
Ataların ən yaxşısı, mehribanı, gülərüzü, zəhmətkeşi, neft qəhrəmanı!..
... O gecə biz yatmadıq. Eşidəndə ki, "Günəşli"
yatağında yanğın olub, dəhşətə gəldik. Hanı - oğul, qız, nəvə sizi düşündük,
ata! Yanağımdan axan göz yaşları dizlərimi islatmışdı. Əllərimi başıma dirəyərək
soyuq, yağışlı və küləkli Bakı gecələrində səni düşünürdüm. Düşüncələrim məni
get-gedə sarsıdırdı. Sənin səkkiz metrədək yüksələn dalğaların qoynunda nə
etdiyini, nə düşündüyünü fikirləşirdim. Allah, bizi niyə ayırdın atamızdan?!
Balaca nəvən Cəsur baba deyib səni çağırır. Dörd yaşında olan uşağa cavab verməkdə
çətinlik çəkirdik. Ailəmizin üzvləri onun səni haraylamasını eşidəndə sanki
üstümüzə qaynar su tökülür. Bu vəziyyətə düşməyimizi heç arzulamırdıq.
Əlim işdən yaman soyuyub. Düşüncələrimin dalınca
qaça bilmirəm. Sanki hər şeyi unudub sənin taleyini düşünürəm, ata! Sənin bədbəxt
taleyin ən çox məni yandırır, ata! Məni küçədə görənlər mənalı-mənalı üzümə
baxıb nəsə söz demək istəyirlər. Amma heç kim nəsə demək istəmir, bəlkə cəsarətləri
çatmır. Amma mən onları duyuram. Sonra sənin mazutlu əllərin gəlir gözümün
qarşısına. O əlləri qoynuma alıb qoxulamaq, sonra isə üzümdə xəritə çəkmək istəyirəm
mazutla. İndi neft qoxulu əllərinə həsrət qalmışam, ata! Evimizin suyu, duzu,
nefti qurtarıb, ata! Yaxşı xatırlayıram. Evə gec gələndə və tez gedəndə çox məyus
olurdum. Fikrimdə, zikrimdə dolaşan sən idin, ata! Ürəyim əvvəlcədən duymuşdu nəsə
olacağını. İndi hamı kimi balaca Cəsur da darıxıb səninçün. Qonşuların,
qohumların hələ gözü yoldadır. Hamı elə bilir ki, yenə dənizə getmisən. Evə gələndə
isə həmişəki kimi əlini dumduru bulaq suyunda tərtəmiz yuduqdan sonra hamı ilə
görüşəcəksən. Hamı hər gün bunu gözləyir. Gözlərimiz yollara zillənib, ata!
... Daha dənizi atam sayacam! Qoy, heç kim məni
qınamasın! Ürəyimdən keçənləri dənizə söyləyəcəm. Daha dəniz çalacaq mənim
laylamı! İndi atama layla çaldığı kimi! Bu dəniz özünün saf sularıyla laylasını
nəğmə dili ilə deyəcək. Başımı sığallayacaq Xəzər mənim. İndi mən Xəzərimi daha
çox sevəcəm, atama qoynunda verdiyi yerə görə!..
Mənə anam layla çalıb, amma ata laylası da var,
axı! Bu layla mənə mətinliyi, igidliyi, qəhrəmanlığı və dönməzliyi öyrədib...Həmişə
inanmışam ki, mənim atam qəhrəmandır. Övladın gözündə ata həmişə qəhrəman olub.
Elə indi də atam dəniz qəhrəmanıdır. O, indi dalğalar qoynunda dənizə bəstələdiyi
nəğmələrini oxuyur. Ayna sular, şahə qalxan dalğalar onu daha da saflaşdırır, vətənə
layiq oğul olduğunu bildirir...
... İndi səni dənizdə axtarırlar, ata! Amma bilmirlər
ki, sən mənim ürəyimdəsən! Qağayılar da qıy çəkə-çəkə dəniz üzərində dövrə
vururlar. Dalğıclar da sizin yerinizi bilmirlər. Bu sirli dünyanın sirlərindən
baş açmaq olmur. Nə üçün dalğalar şahə qalxır, nə üçün sular aşıb-coşur. Hər
sirrin öz müəmmalı cavabı var. Dünya bərqərar olandan insanlar ölürlər. Kimi
quruda, kimi suda! Son nəticə isə ölümdür. Bütün bu müəmmalı sirləri yalnız
Allah bilir. Odur bizi yaradan, odur bizi bu dünyadan aparan!
... Qəlbimə bir ağırlıq çöküb. Çinimə sanki
tonlarla yük qoyulub. Bu yükün ağırlığı hər gün artır. Cəsurun baba harayı məni
zirvələrə qaldırıb yerə vurur! Sonsuz üfüqlər boyu bir nöqtə görürəm. Bu, sənsən,
ata! Daha gözəgörünməz olubsan! Sənin üzdüyün dərin suların hamısı qəlbimdədir.
Əvvəllər olduğu kimi, indi də qəlbimin dərinliklərində bir atalı dünyam var!
Atalı günlərim, indi hardasınız? Qəlbim səni haraylayır. Gözüm də, könlüm də həmişə
səni axtarır...
... Səhər açılır. Hamı işə tələsir, mən isə dənizə!
Səhər-səhər səni salamlamaq istəyiəm. İstəyirəm ki, üfüqlər qızaranda sənin o
gülərüzünü görüm, ata! Fikrimcə, atalardır dünyanın bünövrəsini qoyan, bizləri
ağ günə çıxardan. Onlardır günümüzün qəhrəmanları və Azərbaycanımızın şöhrətini
yüksəkliyə qaldıranlar...
... Qayıt, evimizə, ata! Sənin üçün yaman
darıxmışam. Sənə söz verirəm, həmişə Xəzərimi sevəcəyəm, həmişə onun şahanə
dalğalarını sığallayacağam.
Qayıdın, ata! Azərbaycan yolunuzu gözləyir. Hardasa
oxumuşam: "Sevdiyim Azərbaycanım mənim qibləgahımdır!
Sən də mənim qibləgahımsan, ata! Tez gəl!
Nizami Məmmədzadə,
AYB-nin üzvü, Əməkdar jurnalist